Assistent-scheidsrechter Erik Kleinjan op drempel Europees voetbal
Door Jolien Koerhuis
‘Als topsporter ga je altijd voor het hoogst haalbare’
Eind deze maand hoort hij of hij in 2022 op de internationale FIFA-lijst van scheidsrechters komt te staan. Assistent-scheidsrechter Erik Kleinjan (37) – opgegroeid bij SC Wesepe en nog steeds lid van onze club – vlagt al tien jaar in het betaald voetbal en is nog maar een stap verwijderd van de Champions League. “Als je eenmaal op de internationale lijst staat, kan het snel gaan.”
Het is topsport, zegt Erik over zijn ‘bijbaan’ als assistent-scheidsrechter. Zes dagen in de week is hij ermee bezig. Naast de wedstrijddag zelf, vaak op zaterdag of zondag, spendeert hij bijna dagelijks tijd aan zijn fysieke gesteldheid. Hardlopen, fietsen, krachttraining. “Drie keer per jaar wordt er een conditietest afgenomen en tweemaal per jaar hebben we een spelregeltoets. Als je niet slaagt, krijg je geen aanstelling.” Voor Erik zijn de testen geen probleem. Hij is topfit en heeft geen enkele keer gefaald. Met hulp van een looptrainer maakte hij snel sprongen. “De basis is nu goed. Op de eerste tien meter ben ik inmiddels een halve seconde sneller dan een paar jaar terug.”
Knikkende knieën
Zijn debuut in het betaald voetbal herinnert Erik zich goed. “Dat was echt wel een ding. Het moment waar je al die jaren voor gewerkt hebt, is dan eindelijk daar. Met knikkende knieën ging ik het veld op.” Het was de wedstrijd Emmen tegen Helmond Sport, eerste divisie. “De wedstrijd verliep goed. Natuurlijk kan het altijd beter, maar er gebeurde niks geks.”
Afgelopen augustus stond hij in de Amsterdam Arena op een heel ander podium. “De eredivisie is vergeleken met de Keuken Kampioen Divisie echt een wereld van verschil. Vanuit alle hoeken wordt alles opgenomen. Je komt de kleedkamer uit en pof: camera op je neus. Dat brengt veel druk met zich mee. En de publieke opinie natuurlijk. Bij de eerste divisie zien een paar honderdduizend mensen je, bij Ajax kijken er anderhalf tot twee miljoen die allemaal een mening hebben.”
doelpunt van Ajax niet gezien. De VAR greep in en kende het doelpunt alsnog toe. Dat was een fout van mij.” Vroeger kon hij daar een week van wakker liggen, tegenwoordig kan hij het relativeren. “Bij iedere ingreep evalueer ik: kon ik het voorkomen, stond ik wel op de goede plek? Aan deze situatie kon ik niets doen, zag ik toen ik de beelden terugkeek. De bal ging tak-tak van paal naar paal, de keeper stond ervoor. Ik had het nooit kunnen zien.
Media
De vaak ongenuanceerde mening van Jan Publiek laat hij van zich af glijden. “Af en toe plaats ik een fotootje op Instagram, maar ik heb bewust mijn socialmedia-accounts afgeschermd. Op tv kijk ik wel naar Veronica Inside of Dit Was Het Weekend op ESPN. Daar heb ik geen moeite mee. Als scheidsrechters draaien we immers mee in het circus dat betaald voetbal heet. Bij VI ben ik al een paar keer aan bod gekomen. Zo ook bij de wedstrijd waar ik na vijftien minuten een fout maakte waar vervolgens een doelpunt uit kwam. De rest van de wedstrijd stond er een supporter achter me die van alles naar me schreeuwde, 75 minuten lang.”
Arrogantie
Van zijn vijfde tot aan de B-jeugd voetbalde Erik bij Wesepe. Toen zijn ploeggenoten de stap naar de senioren maakten, haakte hij af. “Ik was vaak geblesseerd, had last van mijn knie. Ik ging jeugdwedstrijden fluiten en deed scheidsrechterscursussen van de KNVB.” De voetbalbond kreeg hem al gauw in de gaten. Na slechts twee wedstrijden bij de senioren vlagde hij op zijn achttiende al zijn eerste duel in de hoofdklasse. “Ik was jong en wilde graag. Dan val je op.”
Het vlaggen verkiest hij bewust boven het fluiten. “Een ondersteunende rol vind ik prettiger. Als scheidsrechter moet je van nature een bepaalde arrogantie, een natuurlijk overwicht hebben. Er zijn veel goede scheidsrechters, maar het zijn niet allemaal leiders. Bovendien, ik besefte al snel: met het vlaggen kan ik iets bereiken, dat zou me met fluiten niet lukken.”
Knakworsten
Voor de liefde verhuisde Erik van Wesepe naar Bathmen, waar hij met vrouw Inge en hun drie kinderen Luca (7), Milan (6) en Vera (3) woont. Bij ABS is hij leider van het voetbalteam van zijn oudste zoon en traint dat team tweemaal in de week. Daarnaast werk hij nog 32 uur per week als expeditiemedewerker bij Zwanenberg in Raalte, tussen de rookworsten en knakworsten. “Ik heb een flexibele functie en flexibele collega’s, waardoor ik het vlaggen er goed bij kan doen. Het is prima te combineren.”
Europese competities
Inmiddels heeft Erik zo’n 350 wedstrijden in het betaald voetbal achter de rug. “Ik schrok ervan toen ik dat hoge aantal zag. Dat had ik tien jaar geleden nooit verwacht. Nu wil ik ook die laatste stap maken.” Volgend jaar komt er een plek vrij op de internationale FIFA-lijst voor (assistent-)scheidsrechters. “Eind september hoor ik of ik het word. Het gaat tussen mij en een andere jongen. Internationaal mag je tot het jaar waarin je 45 wordt fluiten of vlaggen. Ik ben nu 37, dus het is nu of nooit. Ik geef mezelf een goede kans, maar het is natuurlijk niet zeker.”
Als hij de lijst haalt, lonken wedstrijden in de Europese competities. “Dan kan het snel gaan. Ik zou teleurgesteld zijn als ik het niet word, als topsporter ga je altijd voor het hoogst haalbare. Maar anders ga ik gewoon door. In Nederland is geen leeftijdsgrens, dus ik kan nog zeker tien jaar vlaggen.”
About Post Author
