De Oldtimers-tafel, het pronkstuk van Jan Lenderink: ‘Het is me toch maar mooi gelukt’
Door Jolien Koerhuis
Als je de afgelopen maanden een keer in de kantine bent geweest, kan hij je niet zijn ontgaan: de bijzondere tafel van de Oldtimers. Met veel bloed, zweet en tranen gemaakt door Jan Lenderink. “Ik had vooraf geen idee of het me zou lukken, maar ik ben er nu toch behoorlijk trots op.”
Op de nieuwjaarsreceptie van 2020 kwamen de Oldtimers tot de conclusie dat de grote tafel in de kantine eigenlijk te breed was. “We worden natuurlijk allemaal wat ouder”, vertelt Jan Lenderink daarover. “Tijdens die receptie zaten we tegenover elkaar en het was de hele tijd: ‘Hè? Wat zeg je?’ De tafel was gewoon te breed, die moest dertig centimeter smaller zijn. Op een bierviltje schreven Hans Ruiter en ik dat we ervoor zouden zorgen dat er een jaar later een smallere tafel zou staan. Dat viltje hebben we ingelijst en opgehangen. Maar ja, corona hè, daardoor duurde het uiteindelijk allemaal wat langer.”
‘Echt een crime’
Maar Jan ging aan de slag. “Ik had thuis wat oude bomen liggen van de golfclub, die de Stichting IJssellandschap hier had neergelegd. Die heb ik laten zagen door een zagerij in Laren. Vervolgens ben ik begonnen met bewerken. Dat is me achteraf best tegengevallen. Het was allemaal nieuw voor mij. Als je met iets nieuws begint, moet je eigenlijk klein beginnen, maar ja, aan een kleine tafel hadden we niks. Die moest drie meter lang worden.”
Gieten, frezen, schuren , polijsten. Het kostte Jan heel wat bloed, zweet en tranen voordat de tafel was zoals hij nu in de kantine staat. “Ik had vooraf geen idee of het me zou lukken. Met epoxy had ik nog nooit gewerkt, dat kon ik helemaal niet, wat een raar goedje. En het kostte natuurlijk ook flink wat geld. Maar ja, ik had het nu eenmaal in mijn hoofd zitten, dus het zou af komen. De tafel moest de drie kleuren van Wesepe krijgen: rood, geel en zwart. En ik wilde er het logo in krijgen. Dat was echt een crime; daar ben ik maanden mee bezig geweest. YouTube-filmpjes gekeken en maar proberen, proberen, proberen. Pas bij het derde exemplaar was ik tevreden, zo was ’t goed.”
Onthulling
Tussen kerst en oud en nieuw 2021 liet Jan voor het eerst zijn kunstwerk zien aan een select groepje mensen. “Ik had niemand erover verteld. Twee jaar lang heb ik mijn mond gehouden. Dat was misschien nog wel het moeilijkste. Op de dinsdag voor oud en nieuw heb ik een aantal Oldtimers en een paar jongens van de standaard elftallen met een smoes bij mij thuis uitgenodigd. Toen het doek van de tafel ging, waren ze erg onder de indruk.”
Omdat de nieuwjaarsreceptie ook in 2022 door corona niet doorging, werd een ander moment gezocht voor de officiële onthulling. “In het carnavalsweekend werd er een einde-corona-toernooi gespeeld, als alternatief voor het oliebollentoernooi. Toen heb ik de tafel aangeboden aan de sportclub. Dat had ook nog wel wat voeten in aarde, want het is een heel zwaar ding. We hebben hem uit elkaar moeten schroeven en in de kantine weer in elkaar gezet. Ik heb hem daar ook nog eens gepolijst. Hij kan tot in lengte van dagen mee. Nu zitten we er alle donderdagen aan en telkens denk ik weer: verdomme, dat is me toch maar even gelukt. Ik ben nog steeds verbaasd hoe mooi hij is geworden.”
About Post Author
