Verzorger Paul Krechting geniet van de complimenten bij Wesepe

Door: Jolien Koerhuis

Zelf sporten zit er voor hem niet meer in, maar Paul Krechting (70) wil wel bij een team horen. Daarom besloot de Schalkhaarder de opleiding tot sportmasseur te volgen. Hij is nu alweer voor het zevende seizoen op rij verzorger bij SC Wesepe. “Dit is een fantastische dorpsclub, met al zijn charmes, al zou een beetje meer daadkracht niet verkeerd zijn.”

Het was Stef Tijhaar, zelf jarenlang penningmeester bij Schalkhaar, die Paul naar Wesepe haalde. “Het was of de duvel ermee speelde,” vertelt Paul daarover. “Ik was twintig jaar verzorger bij Schalkhaar, maar daar gebeurden dingen waar ik het niet mee eens was. Ik besloot te stoppen. Precies op de dag dat ik die knoop doorhakte, belde Stef mij. Hij vroeg of ik iemand wist die tijd had voor het behandelen van de vele blessures die er op dat moment bij Wesepe waren.” Paul liet de vraag een paar dagen bezinken. “Ik vertelde Stef dat ik het zelf wel wilde doen. Niet veel later sprak ik Koen Vossebelt en er was direct een klik.”

Bloedende knie

Sindsdien is Paul de vaste verzorger van SC Wesepe. Dit seizoen is zijn zevende jaar. Tapen en spieren losmaken zijn zijn meest voorkomende werkzaamheden. “Ik ben iedere dinsdag en donderdag op de club aanwezig. Iedereen die daar behoefte aan heeft, is welkom bij mij. Ik ben er niet alleen voor de spelers van het eerste. Als er een pupil met een bloedende knie is, help ik die natuurlijk ook. En ook de handbalsters weten mij steeds beter te vinden. Ik ben daarin heel servicegericht. Als Nienke Klumper aangeeft dat ze liever iets vroeger afspreekt, dan probeer ik me daarin te schikken.”

‘Ik krijg hier zelfs van wildvreemden te horen dat ze zo blij met me zijn. Je wordt er bijna verwaand van.’

Complimenten

Paul roemt Wesepe om de kleine dorpsclub die het is. “Een prachtige club. Bij Schalkhaar vertelden de spelers mij wat er moest gebeuren. Hier komen de jongens naar me toe en noemen hun klachten. ‘Kun je daar wat aan doen?’ vragen ze vervolgens. Er gaat nooit iemand de deur uit zonder me te bedanken. Ik krijg hier zelfs van wildvreemden, althans voor mij, te horen dat ze zo blij met me zijn. Je wordt er bijna verwaand van.”

Hij haalt er een ander tekenend voorbeeld bij. “Hans Koerhuis doet twee keer per jaar de banden van mijn auto. Daar hoeft hij nooit iets voor terug. ‘Als ik iets met mijn rug heb, kom ik wel weer bij jou langs,’ zegt hij dan.”

‘Aan de ene kant denk ik: potverdorie, pak eens door. Aan de andere kant heeft het ook iets charmants.’

Maar die ‘kneuterigheid’ heeft ook een keerzijde, vindt Paul. Wat meer daadkracht zou de vereniging niet misstaan. “Er wordt niet altijd even snel actie ondernomen als dat nodig is. De club is op dat gebied wat afwachtend, Aan de ene kant denk ik dan: potverdorie, pak eens door. Aan de andere kant heeft het ook iets charmants. Problemen lossen zich hier vaak vanzelf op. Er staat altijd wel iemand op.”

Oud wijf

Dat heeft hij zelf ook aangetoond. Nadat Meindert Maandag vorig jaar aangaf niet langer leider van het eerste te willen zijn, schoof Paul zichzelf naar voren. “Als verzorger heb ik niet het eeuwige leven. Door mijn diabetes heb ik afwijkingen aan beide voeten. Ik loop nu op van die harde schoenen die mijn hele voeten omsluiten. Als er in het veld een blessure is, moet ik er als een oud wijf naartoe. Ik verbeeld me dan dat ik van alle kanten hoor: ‘Wat moet die ouwe?’. En dat is misschien ook zo, ik kan van sommige spelers de opa zijn.”

En dus neemt hij sinds dit seizoen ook de rol van leider op zich. Een taak die hij uitvoert samen met Wessel Berends. “Zo kan ik deel uit blijven maken van het team. Met Wessel vorm ik een goede combi. Ik heb eindeloos met hem geoefend na zijn zware knieblessure. Toen hij eindelijk weer mocht keepen brak hij bij de eerste training zijn pols. Dat was de druppel voor hem. Ontzettend jammer, want hij was een fantastische keeper. Hij had zonder meer bij een eerste- of tweedeklasser kunnen spelen.”

‘Ik ben zeventig, diabeet en veel te dik. Ik ben onmiddellijk aan de beurt als ik corona krijg.’

Irritaties

Door het coronavirus is Paul al enkele maanden niet meer op de Muggert geweest. “Ik ben zeventig, diabeet en veel te dik. Ik ben onmiddellijk aan de beurt als ik corona krijg. De jongens van 1 en 2 gaan laconiek met de maatregelen om. Daar heb ik ze op aangesproken, wat even hielp, maar al snel waren ze het weer vergeten.” Dat zorgde voor irritaties over en weer. Drie selectiespelers stapten naar voren. “Jarno Rouweler, Sven Booijink en Davy Timmer Arends, het verbaasde me niet dat juist die drie zich opwierpen. Zij zeiden: ‘Paul, jij zegt niks meer, wij gaan dat doen.’ Sindsdien zijn de irritaties de wereld uit en loopt het fantastisch.”

‘Ineens stond ik op grote billboards door heel Deventer. Ik schaamde me kapot.’

Paul doet

Sinds zijn pensionering in 2014 – hij werkte jarenlang in de GGZ – is Paul twee dagen in de week als vrijwilliger op de Heihoeve in Lettele aanwezig, een biologische tuinderij die deel uitmaakt van Dimence. Hij helpt er cliënten met het samenstellen van groentepakketten die vervolgens worden verkocht aan abonnees. Vanwege dat vrijwilligerswerk en zijn functies bij Wesepe prijkte zijn gezicht eind vorig jaar levensgroot op posters in zijn eigen gemeente. “Ik had aangeboden mee te helpen met de promotie van Deventer Doet, voorheen de Vrijwilligerscentrale Deventer. Ineens bleek het om heel grote billboards te gaan. Ik schaamde me kapot. Maar het waren mooie foto’s en wie A zegt moet ook B zeggen.” PAUL DOET stond er in hoofdletters bij. “Die tekst wordt bij Wesepe nog weleens tegen mij gebruikt,” lacht hij. “Als ik vraag of ze de ballen even bij elkaar rapen, hoor ik: ‘Maar het is toch: Paul doet?’”

Begin december ontving Paul de Overijsselse Vrijwilligersprijs. “Of ik daar trots op ben? Zoveel heb ik daar niet voor hoeven doen. Ik kreeg het voor mijn bijdrage aan die promotieactie. Ja, uiteraard heeft het ook met mijn verschillende vrijwilligerstaken te maken. Complimenten zijn altijd mooi om te ontvangen, maar het is ook dubbel. Ik word gewaardeerd om wat ik doe, maar als ik het niet leuk zou vinden, zou ik het niet doen.”

---

OVER PAUL:

Naam: Paul Krechting

Leeftijd: 70 jaar

Woonplaats: Paul is geboren in Wageningen en opgegroeid in Oosterbeek. Op zijn 21^e verhuisde hij voor zijn werk naar Deventer. Tegenwoordig woont hij in Schalkhaar.

Thuis: Paul is getrouwd met Wil, die hij op zijn werk ontmoette (‘Ik was haar praktijkbegeleider op de Brinkgreven. Ik maakte de roosters en zorgde dat we samen de nachtdiensten deden.’). Samen hebben ze twee dochters: Floortje (35) en Lotte (32) en twee kleinkinderen. Een derde kleinkind is op komst.

Werk: Jarenlang werkte hij in de psychiatrie, eerst als verpleegkundige later als docent en praktijkbegeleider. Sinds zijn pensioen in 2014 is hij vrijwilliger op de Heihoeve in Lettele.

SC Wesepe: Paul is de verzorger van SC Wesepe en leider van het eerste voetbalelftal. Ook is hij lid van de coronacommissie, de kantinecommissie en van de Vrienden van SC Wesepe.