Afscheid van haar gymgroep valt Diny Koops zwaar: ‘Dit paste zo goed bij me’

Het zit erop voor Diny Koops. Eind juni heeft de gyminstructrice haar allerlaatste les gegeven aan de 65+-groep van SC Wesepe. De beslissing om te stoppen was geen gemakkelijke keuze voor de Deventerse. “De tranen zitten heel hoog.”

Het was haar zoon die haar aanspoorde om meer tijd voor zichzelf te nemen. “Wanneer ga je met pensioen, vroeg hij me”, vertelt Koops (op de foto geknield in het midden). “En hij heeft gelijk. Ik ben 76 jaar en nu nog heel fit. Maar er komt natuurlijk elk jaar een jaar bij. Het is mooi geweest. Mijn man – hij was teamchef in Salland van de politie IJsselland en is al langer met pensioen – en ik zijn beiden gezond. We hebben een caravan en ik heb onlangs een spiksplinternieuwe e-bike gekocht. We gaan leuke dingen doen samen. Binnenkort gaan we de Oostenrijkse bergen in.”

Allemaal sportmensen, heerlijk!

26 jaar geleden begon Koops als instructrice bij Sportclub Wesepe, maar dat was zeker niet haar eerste klus als gymjuf. “Ik ben vrij laat met mijn sportopleiding begonnen, pas na mijn huwelijk, ik was toen een jaar of 26. Ik heb in de jaren daarna ontzettend veel jeugdgym en kleutergym gegeven. Daarnaast heb ik zelf op hoog niveau geturnd. Aanvankelijk gaf ik de gymlessen tegen enkel een onkostenvergoeding, maar op een gegeven moment bedacht ik me dat ik mijn pensioen moest regelen. En dit paste zo goed bij me dat ik er mijn baan van gemaakt heb.”

”Ik ben in Hoofddorp, waar ik destijds woonde, gestart met lesgeven. Daarna volgden Assen, Lelystad, Raalte en Deventer. Ik ben op veel plekken geweest en overal moest ik weer opnieuw opbouwen. Nu wonen we alweer jaren in Deventer. Daar zijn we naartoe verhuisd, omdat zowel onze zoon als onze dochter daar woont, en inmiddels hebben we ook vijf kleinkinderen. Het zijn allemaal sportmensen, heerlijk!”

Lief en leed gedeeld

De band die ze met haar damesgroep in Wesepe heeft, is hecht. “Ik heb van de mensen genoten. Dat uurtje per week was meer dan gym alleen. Even praten, contact maken met elkaar. Lief en leed hebben we met elkaar gedeeld. Achttien, negentien jaar geleden heb ik borstkanker gehad en heeft mijn dochter een deel van de lessen overgenomen. Maar ook binnen de groep zelf zijn er veel dames die dingen hebben meegemaakt. Verlies van een naaste of een lichamelijke beperking bijvoorbeeld. Daar praatten we over.”

”Ik ben met de groep meegegroeid, kende hun lief en leef en de mankementen. Ik zorgde dat de oefeningen voor iemand zo aangepast werden dat ze op haar eigen manier mee kon doen. Ik gaf gericht en gevarieerd les en hield niet van herhaling. Elke maandagochtend ging ik ervoor zitten om een les voor die middag in elkaar te zetten. Ik bedacht telkens wat nieuws, zodat ze nooit wisten wat er kwam.”

Een zittend gat heeft altijd wat

Vooralsnog is er geen opvolger voor Koops gevonden en dat baart haar zorgen. “Het is een heel mooie tijd geweest. Ik heb genoten van het bewegen en van het samenzijn. Sommigen kwamen alleen voor de contacten, anderen waren echt fanatiek aan het sporten. Het is een heel fijne groep. Ik ben nooit met tegenzin deze kant op gegaan. Het is zo belangrijk voor deze dames dat de lessen door blijven gaan. Voor het bewegen, maar ook zeker voor de contacten. Daarom hoop ik dat er snel een opvolger gevonden wordt.”

Tot slot wil Koops de Wesepenaren nog graag een laatste advies meegeven. “Sporten is zo goed voor je. Bewegen heb je nodig om je goed te voelen. Heb je een trap in huis? Neem ‘m dan een keer extra. Dat vertelde ik ook weleens tijdens de lessen, dan werd er wel gelachen, maar echt, doet het. Wandel wanneer het kan, loop je huis eens door of doe elke ochtend dat kwartiertje mee met Nederland in Beweging. Blijf bewegen, want een zittend gat heeft altijd wat.”