Lekker voetballen alsof er niets aan de hand is
Door: Jolien Koerhuis
Als je op een willekeurige maandagavond op de Muggert rondloopt, is het net of er geen allesoverheersend virus rondwaart. Vijf jeugdteams van SC Wesepe voetballen op het mooie kunstgrasveld van onze club en het voelt even alsof er niets aan de hand is. Zo ook deze maandagavond 1 februari, de laatste maandag dat de scholen nog gesloten zijn.
Iets voor zessen stappen de eerste voetballertjes het veld op. Trainers zetten met pionnen de lijnen uit, slepen met ballen en leggen fluorescerende hesjes klaar. Links achter op het veld is de plek van de jongste talenten van onze club, de JO7. Marcel Wiggers zet samen met invaltrainer Roy Schreur – Frederik de Munnik is deze avond verhinderd – de eerste oefening klaar. Het is voor Marcels groep pas de tweede training na een onderbreking van enkele weken. “Vanaf de kerst hebben we vanwege de lockdown niet meer getraind,” vertelt Marcel, vader van Sep die deel uitmaakt van de JO7. “We zijn vorige week weer begonnen, maar nog niet alle spelers zijn erbij. Vanavond zijn ze met z’n zessen. Sommigen zijn afwezig omdat ze ziek zijn of omdat de ouders het nog niet zien zitten vanwege de lockdown.”
Een uurtje uitleven
Dat geldt niet voor de JO8 die een paar meter verderop, vooraan op het veld, met de training begint. Trainers Willem Otten en Marlies Schreur hebben acht voetballers tot hun beschikking, waaronder Willems zoon Stan en Marlies’ kinderen Elin en Stef. Als warming-up beginnen ze met een spelvorm in viertallen. “Alleen met kerst hebben we drie trainingen overgeslagen, daarna zijn we weer gewoon doorgegaan,” vertelt Willem ondertussen. “Het is goed voor ze dat ze zich even een uurtje kunnen uitleven. Natuurlijk is het geen probleem als iemand niet komt in deze periode. Dat blijft ieders eigen keuze.”
‘De jongens missen de wedstrijden enorm. Aan deze trainingen hebben ze echt behoefte.’
Tussen de twee trainingsgroepen in trapt Derk Erbé met zijn oudste zoon Imre een balletje op het lege doel. Hij heeft net zijn jongste zoon Fern bij de JO7 afgeleverd. Derk: “Ik geef training aan de JO10, waar Imre voetbalt, en wij beginnen om 18.30 uur.” Ook deze groep heeft geen trainingen overgeslagen vanwege de lockdown. Ze staan twee keer in de week, op maandag en woensdag, op het veld. “De jongens missen de wedstrijden enorm, dus deze trainingen moeten wel doorgaan. Je merkt dat ze hier echt behoefte aan hebben.”
Drie stations
Het is opvallend dat de hele trainersstaf deze avond zonder uitzondering bestaat uit ouders van kinderen die hier aan het trainen zijn. Zo staan bij de JO10 naast Derk ook Dennis Assink (vader van Guus) en Erik Smeenk (vader van Twan en Sven) voor de groep. Een categorie hoger, de JO12, krijgt training van Koen Vossebelt (vader van Daan) en Richard Flierman (vader van Teun). Koen en Richard zijn al jaren trainers van deze groep. Koen: “We trainen op zowel maandag als woensdag met drie teams tegelijk: de JO10, JO12 en JO14. De JO14 wordt getraind door Henk Beumer en Richard. Dat betekent dat Richard twee teams achter elkaar zou moeten trainen. Dat is niet ideaal. Door de teams gelijktijdig te laten trainen is dat opgelost.”
‘Met de inzet van Impuls bieden we de kinderen iets extra’s en gelijktijdig worden onze trainers opgeleid’
De drie ploegen werken op een trainingsavond drie ‘stations’ af, verdeeld over de helft van het grote veld. Bij elke station wordt een andere oefening uitgevoerd. Jip Ellenbroek van Voetbalschool Impuls uit Schalkhaar zet de trainingen in elkaar en begeleidt de spelers en trainers op de woensdagavond. Richard: “De trainingen bestaan uit uitdagende oefeningen in circuitvorm, waarbij meerdere leeftijdsgroepen tegelijk getraind worden. Dat doen we nu met de JO10, JO12 en JO14, maar onze jongste jeugd wordt hier ook zeker nog bij betrokken.”
Nieuw gezicht motiveert
Met de hulp van Impuls snijdt het mes aan twee kanten. Richard: “De voetballers bieden we op deze manier iets extra’s en gelijktijdig worden onze trainers opgeleid, zodat zij de oefeningen ook zelfstandig kunnen geven.” Koen vult aan: “Voor ons als trainers is het fijn dat je niet elke keer met dezelfde spelers werkt. Wij begeleiden één oefening per avond. Daar is een team ongeveer een kwartier mee bezig, waarna er gewisseld wordt. Zo zie je op een avond dus drie verschillende teams.” En dat maakt het voor Koen extra leuk: “Zoveel jaar telkens dezelfde gezichten zien, is niet altijd goed. Zowel voor ons niet als voor de kinderen niet. Je krijgt met terugkerende irritaties en frustraties te maken. Dat verminder je hiermee. Bovendien leren ze van een andere trainer op een andere manier. Een nieuwe aanpak motiveert meer.”
Rond zeven uur zijn de oudste groepen aangekomen bij station twee, terwijl aan de andere kant van het veld de ballen net stil liggen. Voor de jongens en meiden van de JO7 en JO8 zit de training erop. Met verhitte hoofden drinken ze hun bidons leeg en vertrekken ze zelfstandig richting de parkeerplaats. Want ja, ouders zijn nog steeds niet toegestaan op het veld. Maar dat is dan ook het enige wat op deze avond aan het c-woord herinnert.
About Post Author
