Verliezen vin’k niet zo leuk

Van verliezen kan ik goed chagrijnig worden. Dat hoef ik niemand te vertellen en mijn teamgenoten al helemaal niet (sorry, ik vind jullie nog steeds heel lief, ik hoop jullie mij ook). Van dom puntverlies word ik al helemaal niet vrolijk. Laat staan twee keer op rij. Vorige week verzuimden we in Bunschoten-Spakenburg een voorsprong van 24-25 in de slotfase vast te houden. Twee keer balverlies en een strafworp verder moesten we met een gelijkspel genoegen nemen tegen laagvlieger HVBS. Ook afgelopen zaterdag tegen koploper MIC zat er zeker een punt in voor ons.

In de wedstrijd waarin doelpunten schaars waren, kwamen we in de laatste minuten twee keer op voorsprong (15-16 en 16-17). En toch, toch was het MIC dat won. We lieten hen nog twee keer scoren in de laatste seconden en zo moesten we met een onnodige 18-17 nederlaag terug naar huis. En dat terwijl we onze defensie vrijwel de hele wedstrijd keurig op orde hadden. De hoeken kregen weinig kansen, de cirkel ontving nauwelijks een bal (en juist zij was het die de winnende maakte) en Imre stond een berepartij te keepen. Alleen aanvallend liep het voor geen meter. We kregen er maar zeventien ballen in en dat was toch echt onze eigen schuld. We maakten veel te weinig gebruik van de ruimte die er wel degelijk was. MIC verdedigde pittig, maar de scheidsrechter strafte dat goed af. Dus ook dat was geen smoes voor ons. Besluiteloosheid, in de breedte handballen, geen initiatief durven nemen. Alle clichés over slecht handballen waren van toepassing. En daarmee hebben we het onszelf te moeilijk gemaakt.

Maar laten we ook even wat positiefs uit de lange zaterdagavond halen. De avond die al om 16.45 uur begon bij de Meko (tegenwoordig Müller, maar wij houden niet zo van veranderingen), omdat we een lange reis voor de boeg hadden. De thuishaven van MIC ligt namelijk niet naast de deur, maar in het verre Meerssen. Met tussenstops in Averlo en Deventer gingen we naar een van de zuidelijkste plaatsen van ons land. Hoe vaak kom je daar nou? Überfans Indi en Wieke vergezelden ons (toppers!) en de vriendelijke buschauffeur had reuzenmergpijpen en roze koeken mee. Reuzenmergpijpen! Sorry Imre, maar daar kan komkommer met heksenkaas toch echt niet tegenop.

Het was ook nog eens een leerzame avond. We weten nu dat een Edammer kaas 28 dagen moet rijpen voordat je het een echte Edammer mag noemen. Nikki blijkt groot fan te zijn van Hemel en Aarde (ja, die van het Songfestival). En het vogeltje hiernaast wordt al jaren verkeerd genoemd. Of werd nou de achternaam van natuurheld Freek altijd verkeerd uitgesproken? José, verlos ons!

Weer terug naar het handbal. In de top van de hoofdklasse blijft het spannend. Dankzij onze nederlaag en een spectaculaire zege van LHC op Havas, gaat MIC alleen aan de leiding. Met nog drie wedstrijden te spelen en twee punten voorsprong zijn ze er echter nog niet. Helemaal niet omdat ze in de laatste competitieronde naar Havas toe moeten. Ook onderin zijn er nog geen beslissingen gevallen. Groessen staat er het slechtst voor en lijkt op rechtstreekse degradatie af te stevenen. De ploeg die net boven hen eindigt moet in een nacompetitie strijden voor klassebehoud. Dat lijkt te gaan tussen Houten en Heeten, die elkaar binnenkort ook nog ontmoeten.

Spanning en sensatie dus, maar wij hebben daar allemaal niks mee te maken. We zijn al een tijdje veilig en de bovenste plekken zijn al geruime tijd buiten beeld. Alleen een kleine dingetje: we horen zelf bijna bij de onderste ploegen. Dat willen we nou ook weer niet. En dat kunnen we ook voorkomen, maar dan moeten we in de laatste drie wedstrijden van dit seizoen wel wat laten zien. Zaterdag poging 1, tegen Lettele. In de Hooiberg om 19.00 uur. Dan zien we of we van de afgelopen wedstrijden wat geleerd hebben.

Jolien